Pariwisata Indonesia Iku Ala

Saben wulan, Adot lan Dono remen banget dolan menyang panggon-panggon pariwisata kang apik ing Indonesia, kaya Gunung Bromo, Gunung Merapi, Gunung Semeru, Danau Toba, Pantai Kuta, Pantai Lovina lan sakpanunggalane.

            Agustus iki, Adot lan Dono rencana arep dolan menyang gunung Semeru.

            Tanggal 1 Agustus, esuk-esuk Adot lan Dono budhal saka omah numpak mobil kang disetiri Dono. Panggone gunung Semeru karo omahe bocah loro kui pancen rada adoh. Jam 5 sore, Adot lan Dono lagi teka ing lereng gunung Semeru. Nanging, amarga wis surup, Adot ngajak Dono kanggo nginep dhisik ing salah sijine penginapan kang wis disediakne.

            Jam 3 esuk, Adot lan Dono budhal munggah gunung Semeru karo rombongan liyane. Sakdurunge budhal, ketua rombongan menehi pitutur gawe wong-wong kang arep munggah gunung Semeru, supaya mesthi jaga karesikane panggon pariwisata. Sakwise iku, rombongan kang jumlahe ana 20 luwih budhal bareng-bareng munggah ing gunung Semeru. Nanging sakdurunge budhal, mara-mara Dono njaluk diterna menyang jedhing dhisik.

            “Dot, aku arep menyang jedhing dhisik. Aja kok tinggal!” kandhane Dono menyang Adot kang wis arep mlaku bareng, melu rombongan liya.

            “Leh, piye to Don! Wong-wong wis arep budhal iki!”

            “Wes to ora apa, engko awakedewe budhal dhewe. Pokok aku aja ditinggal!”

            Nanging amarga Adot lan Dono wis kekancan suwi,  Adot gelem wae nunggoki Dono sing lagi menyang jedhing.

            10 menit ing jedhing, Dono bali lan langsung ngajak Adot mlaku.

            “Dot, saka gunung Semeru iki, awakedewe menyang endi maneh? Aku kok pengen menyang Lombok ya?” kandhane Dono karo ngos-ngosan amarga wis mlaku rada adoh.

            “Ya gak apa yen menyang Lombok, nanging sakwise saka gunung Semeru iki, awakedewe kudu marikna tugas akhir kuliahe awakedewe dhisik lo Don.”

            “Wes gampang kui. Pokok bar kui awakedewe wajib menyang Lombok! Ing Lombok panggon wisatane apik-apik!”

            Ing ndalan arep menyang pucuk gunung Semeru, Adot lan Dono ngomongna sembarang kalir kang bisa di gawe omongan. Nanging, amarga wis mlaku adoh, akhire Adot lan Dono wis ora kuat mlaku maneh, dheweke bocah loro mutusna kanggo lingguh-lingguh ing ngisor wit.

            “Dot, pisang kang tak tuku wingi endi?” pitakone Dono menyang Adot sing lagi senderan ing wit.

            “Jupuken dhewe ing tasku. Aku kesel.”

            Dono jupuk pisang kang wis mateng nganti warnane kuning ing jero tas. Sakwise mangan pisang, kulit pisange dudune disimpen ing kresek supaya iso diguwak mengko wayah ana panggon kanggo nguwak sampah, nanging karo Dono malah diguwak sembarangan.

            “Don! Kok ngawur to kowe!!” kandhane Adot kanggo ngadek njupuk kulit pisang kang diguwak Adot sembarangan.

            “Halah Dot, jarno wae wes! ”

            “Jarno piye? Awakmu mau ora krungu yen awakedewe iki kudu jaga karesikane panggon pariwisata iki!”

            “Halah Dot, wong saiki ora ana sing eruh wae. Yo ora apa. Peraturan iku digawe kanggo dilanggar Dot!”

            “Dilanggar lambemu kui, yen saben wisatawan mikire kaya awakmu, lak yo bubrah panggo pariwisata iki.”

            “Halah mboh Dot aku mlaku dhisik!” kandhane Dono karo ninggal Adot kang lagi njpuki sampah kulit pisange Dono.

            “Don! Aja ninggal kowe, mau wis tak enteni, saiki awakmu malah arep ninggal aku. Deloken iki lo sampahmu, resikono dhisik, yen petugas panggon pariwisata iki eruh, awakedewe iso diseneni ngawur.”

            “Wes to Dot, ora apa. Wong liya paling yo ora peduli. Aku mung ngguwak saithik tok Dot, ora akeh!”

            Nanging masio wis diomongi, Dono panggah ora gelem ngresiki sampah kang diguwak sembarang dening deweke mau. Nanging Adot masio wis ditinggal mlaku dening Dono, tetep ngresiki sampah-sampah bekase Dono.

            Ora adoh saka panggone Adot resik-resik larahane Dono, mara-mara ana suara njaluk tulung.

            “Dot tulung aku Dot! Aku arep ceblok, nyemplung jurang! Dot! Dot! Tulung aku!” kandhane wong saka kadohan.

            Krungu jenenge diceluk, Adot langsung mlayu menyang sumbere suara. Tibakna wong kang nyeluki dheweke iku Dono.

            “Don! Kepriye kok awakmu iso ing kene?” kandhane Adot karo narik tangane Dono kanggo munggah.

            Ora pati suwi, akhire Dono wis ing nduwur maneh.

            “Ya Allah Dot! Alhamdulillah Dot, aku mau rasane kaya wis arep mati!” kandhane Dono karo keringete nelesi rambute.

            “Hla awakmu iki, kepriye ceritane kok iso ing kono mau?”

            “Ora eruh, tapi kayake aku mau kepleset kulite pisang.”

            “Ya ngono iku, akibate ora jaga karesikan, rasakno to saiki awakmu kenek batune dhewe. Ngene iki, sesok-sesok yen diomongi iku sing manut, dudune malah dilanggar sak karepmu dhewe. Yen wis cilaka lak bingung to?”

            “Peh iyo Dot, atiku jan tratapan mau.Wes janji aku ora bakal mbaleni maneh.”

            “Yo ngene iki lo Don, asline iku pariwisata ing Indonesia iku apik. Nanging akeh bocah-bocah kang angel diomongi kaya awakmu ngene iki sing nggarai pariwisata ing Indonesia dadi ala. Amarga wisatawane ora gelem jaga karesikan.”

            “Iyo Dot bener sing kok omongna. Wes kapok aku ngguwak larahan ing samubarang panggon.”

                  "Yo wis yen ngono, ayo saiki resik-resik larahan sing ana ing kene." Ajak Adot menyang Dono.

Sumber foto: travel.detik.com